Turkse Tortel Streptopelia decaocto is ingedeeld bij de algemene soorten.
Begin vorige eeuw broedde deze soort alleen in Turkije, daarna begon een expansie naar het westen, in 1930 was de Balkan veroverd en in 1950 verscheen de soort in Nederland. Lief zijn voor elkaar, een beetje tortelen en vijf nestjes per jaar grootbrengen, dan gaat het hard. Het merendeel van de Turkse Tortels broedt in suburbaan gebied, waar ze voornamelijk leven van voedertafelvoer. De soort is daarom weinig gevoelig voor strenge winters, al zijn de Elfstedenwinters van de jaren tachtig en negentig wel duidelijk terug te zien in de BMP-index.
Ook in de duinstreek blijft de soort dichtbij de mens, daarom komt de soort vooral langs de binnenduinrand voor en bij bebouwing in de duinen, bij de badplaatsen en de campings. Op die locaties heeft de soort een voorkeur voor hoog opgaande dennenbossen met kale open bodem, dus voor de productiebossen.
In het NHD was de camping Bakkum in de jaren tachtig en negentig een bolwerk, maar dit begon vanaf 2000 op te lossen en in 2013 ontbrak de soort er zelfs. Dat jaar was de winter laat en koud, dat zal meespelen. Over de lange termijn bezien lijkt in het NHD sprake van een dalende trend.
In het NPZK is ook sprake van een dalende trend, hier werd de soort tijdens de laatste kartering zelfs niet meer vastgesteld. Ook hier kan een wintereffect meespelen bij de laatste kartering.
Het staat vast dat Havik af en toe Turkse Tortels te pakken krijgt en dat het aantal Haviken sterk is toegenomen, tegelijk zette de afname pas in toen het aantal Haviken hoog was geworden. Toegenomen predatie zal vrijwel zeker een rol spelen bij de achteruitgang, maar de duifjes houden zich vooral op nabij mensen, plaatsen waar een Havik niet vaak jaagt. Daarom zou het havik-effect voor deze soort relatief klein moeten zijn, er spelen bij de achteruitgang waarschijnlijk ook andere factoren. Landelijk lijkt ook sprake van een dalende trend, die samenhangt met lokale uitbraken van een ziekte, waarbij vogels apathisch en kortademig worden en waaraan velen overlijden.
Die ziekte blijven ze met al dat geknuffel natuurlijk doorgeven, het is de vraag of er resistente jonkies uit voortkomen.